Teamlid Ivo Huizinga schreef een verslag van de Roparun, zoals we die hebben beleefd van zaterdag 4 t/m maandag 6 juni 2022

Mijn eerste echte Roparun: een bijzondere ervaring…

In oktober 2021 liep ik mijn eerste Roparun, maar in verband met corona was dit een ingekorte variant door Limburg en Noord-Brabant. Ik had er dus wel aan geproefd, maar nog niet een echte Roparun gelopen van ruim 500 kilometer. De korte versie smaakte naar meer. Ik was benieuwd naar twee dagen en twee nachten hardlopen, genieten, afzien, lachen, huilen en weinig slapen. Met Pinksteren 2022 was het dus mijn vuurdoop. Maar wat houdt het lopen van de Roparun nu in?

Samen is niet alleen

Ruim twee dagen en nachten zit je op elkaars lip en deel je de mooie momenten, maar ook de zware momenten tijdens de loop. Zaterdag vertrokken we met de eerste boot naar Vliegveld Twenthe bij Enschede en maandagavond kwamen we met de laatste boot terug van de finish op de Coolsingel op Rotterdam. Iedereen heeft zijn eigen rol en taak binnen het team. Als loper hoef je eigenlijk alleen maar kilometers te maken, te slapen en te eten. Dit geldt ook voor de fietsers. Het telkens opbouwen (en afbreken) van ons kamp doet de rest van het team onder leiding van teamcaptain Maikel. Zij zorgen voor de massages, doen de catering en zitten altijd voor je klaar. Het is bijzonder om
onderdeel te zijn van een team dat hier het hele jaar naar toeleeft. Gaaf!

Bij nacht en ontij

Bijna twee dagen waren we onderweg van Enschede naar Rotterdam. Dit betekent dat je dag en nacht aan het lopen bent. Wij doen dit in etappes van 50 of 60 kilometer. Dit doen wij in twee teams van vier lopers en twee fietsers. In Enschede startte ons eerste team rond half twee, waarna wij rond half zes aan de beurt waren in buurt van Tubbergen (Overijssel). Het is een estafette waarbij elke loper telkens ongeveer één kilometer loopt. Na ruim 55 kilometer eindigde onze eerste etappe met een zonsondergang in Schoonebeek (Drenthe). Vervolgens liepen we vanaf 1:30 de volgende etappe door Groningen. Hier zagen we de zon weer opkomen. Ook van zondag op maandag hebben we de zon weer zien ondergaan onderweg van Almelo naar Zutphen en de volgende etappe weer zien opkomen op de Grebbeberg. Fantastisch!

Overal en nergens

Met Roparun Texel liepen wij de noordelijke route naar Rotterdam. Van Enschede liepen we eerst naar Groningen en vervolgens door Drenthe, Overijssel, langs de Veluwe, door de Betuwe en uiteindelijk de finish in Rotterdam. Je komt op allerlei plekken in Nederland waar je eigenlijk nooit komt. Na de eerste etappe werden we gemasseerd in een bollenschuur naast een aardappelrooier ergens in Drenthe. Vervolgens loop je midden in de nacht in the middle of nowhere over verlaten weggetjes in Groningen. De eerste ochtend werden we wakker op een parkeerplaats vlakbij Emmen op een steenworp afstand van een hunebed. Soms loop je enigzins onverhard door het bos, over dijkjes langs het water, maar ook door brandweerkazernes, een bejaardenhuis, een ziekenhuis en het voetbalstadion van Heracles Almelo. Je loopt ook door dorpen die allerlei festiviteiten hebben georganiseerd. Maar ook door de “Laan van Bezinning”, waarbij je met stoepkrijt een naam kunt opschrijven voor wie jij meedoet. Kippenvel!

Door weer en wind

Een mooie doorkomst had ook de doorkomst in Zutphen moeten zijn. Zutphen was omgedoopt tot lichtjesstad, maar vanwege het slechte weer viel dit letterlijk in het water. En dat typeert ook wel weer de Roparun. Het ene moment hadden we prachtig mooi weer en het andere moment liepen we in de stromende regen. Soms werden we uit de wind gehouden door onze fietsers, die vlak voor ons gingen fietsen. Soms hadden we juist behoefte aan een beetje wind. Maar eigenlijk hadden we het merendeel van de tijd niks te klagen. Met uitzondering van de laatste etappe, waarbij halverwege ook ons tweede team aansloot. We liepen met name de laatste drie kwartier van deze Roparun in de stromende regen en met harde en koude wind. Na de finish op de Coolsingel moesten een aantal van onze teamleden zelfs naar de EHBO vanwege onderkoelingsverschijnselen. Dit zorgde ook weer voor een bepaalde saamhorigheid en inventiviteit in het team. Het plan voor na de finish kon de prullenbak in en ik regelde dat we konden opwarmen met een warme bak koffie in een kantoor vlakbij de Coolsingel. Het kan dus soms ook handig zijn om als Texelaar in Rotterdam te werken.

Een lach en een traan

Hardlopen doe ik vooral om te ontspannen en te genieten van de omgeving. Dit is tijdens de Roparun niet anders, maar toch ook wel. We lopen allemaal voor het goede doel, maar in heel veel gevallen ook met iemand in gedachten. In mijn geval is het een eerbetoon aan mijn vader. Onze chauffeur Ed draagt tijdens de Roparun de hoed van zijn veel te jong overleden zoon Daan. En zo heeft iedereen een eigen gevoel bij de Roparun. Dit levert tijdens het lopen ook bijzondere gesprekken op. En hoe verder de loop vordert, hoe vermoeider je wordt en hoe meer emotie er los komt. In twee dagen heb ik ongeveer 65 kilometer hard gelopen. Dit betekent niet alleen dat je moe bent, maar ook dat je je benen gaat voelen. Als je dichterbij Rotterdam komt, dan ebt de pijn echter ook weer weg.

Volgende keer weer?

Eind mei 2023 staan we met Pinksteren weer aan de start van de Roparun en hopelijk ben ik er weer bij. Dat besluit had ik tijdens de busrit terug naar Texel onder het genot van een biertje al genomen. Het is een fantastisch evenement voor een enorm mooi doel. Het hoogtepunt is de loop in het Pinksterweekend, maar als team leven we daar het hele jaar naar toe. Dit doen we met het ophalen van zoveel mogelijk geld voor de Roparun door het organiseren van allerlei acties gedurende het hele jaar.
Elk teamlid heeft daar een eigen bijdrage in, komt met ideeën en doet mee. Mooi om daar onderdeel van te zijn.

Om de legendarische woorden van Theo Reitsma te gebruiken: "Dit is een goed stel hoor!"

Ivo Huizinga