De roparun 2017 zit er weer op voor de Texelrunners.

Een mooie editie waarin weer het een en ander is gebeurd. Terugkijkend was hebben we het getroffen met het mooie weer, de leuke doorkomsten en een gemiddelde snelheid waar we als team trots op kunnen zijn.

Met de boot van acht uur werden we uitgezwaaid door familie en vrienden om te vertrekken naar Parijs. Onderweg zag het er niet echt hoopvol uit. Dikke regenbuien en somber weer, de korte broek werd dan ook al snel ingeruild voor een lange broek. Zonder mechanische problemen kwamen we aan in Parijs. Daar hebben we genoten van de koek van Bakker Timmer en de pasta van Slagerij Moorman. Voor aanvang waren er nog een paar flinke buien maar dat mocht de pret niet drukken. Vlak voor de start was het gelukkig droog en om 19:42 ging Jan Frederici van start. Hij trok gelijk een sprintje en nam afstand van de dame van het team Technische Unie dat gelijk met ons was gestart.

Na vijf edities strafvrij te zijn hadden we in de eerste etappe gelijk een stop-en-go penalty van 2 minuten te pakken. We stonden met de grote bus in een gebied waar we eigenlijk niet mochten komen. Iedereen kon er wel om lachen, het blijft tenslotte een prestatieloop en de tijd is van ondergeschikt belang.

Vol goede moed ging iedereen weer verder met de etappes. Al snel kwamen de eerste pijntjes maar deze werden snel verholpen door de uitstekende fysiotherapeuten Michelle en Irene.

Vlak voor de Belgische grens, halverwege de Roparun, sloeg helaas het noodlot toe voor Richard. Hij verstapte zich licht en wilde vervolgens nog even aanzetten om de volgende loper op pad te sturen. Tijdens het aanzetten schoot het in zijn kuit en werd het dus niet sprinten maar bijna hinken naar het busje. In die etappe was nog zo’n 25 km te gaan. Er werd meteen besloten om Richard niet meer verder te laten lopen en hem eerst te laten behandelen door onze fysiotherapeuten. Maikel, reserveloper en bestuurder van het busje, had zijn loopspullen in de auto liggen. Dus na een paar keer doorwisselen met zijn drieën kon Maikel meedraaien tijdens de etappe. Richard kreeg ondertussen een spoedcursus kaartlezen en zo werd het weer een geoliede machine. Helaas bleek in het basiskamp dat Richard een zweepslag had opgelopen en dus niet meer zou kunnen lopen deze Roparun.

Ondertussen bleef het andere team ook niet ongeschonden. Een felle steek in de kuit van Coen aan het einde van zijn etappe was voor hem het besluit om ook niet meer te lopen en eerst zijn kuit te laten behandelen door onze fysiotherapeutes. Gelukkig kon zijn kuit nog wel hersteld worden en kon hij weer lekker meelopen. Tegelijkertijd zat Ger in het busje met een kleine deegroller zijn spieren los te rollen. Maar ondanks alles heeft het team toch een mooie prestatie geleverd.

De doorkomsten door de dorpen waren weer prachtig. Muziek, joelende toeschouwers, zelfs om vier uur in de nacht werden we aangemoedigd. Ook het T-shirt in Zele is weer in the pocket en de Ossdrechtse medaille uit Ossendrecht is ook weer in ons bezit. Alle pijntjes worden spontaan vergeten door alle aanmoedigen langs de kant, het blijft altijd prachtig om mee te maken waarbij je spontaan kippenvel van op je armen krijgt. Zeker als je mensen hoort roepen: “dank jullie wel!”

Op het laatste stukje van de route komen we altijd langs het Daniel Den Hoed ziekenhuis. Hier komen we altijd lopend voorbij en worden we luid aangemoedigd door de patiënten die behandeld worden in het ziekenhuis. Dit maakt je heel erg bewust en geeft veel voldoening om weer te beseffen waar we het ook alweer voor doen. Na de passage bij het ziekenhuis hing nog een spandoek met de tekst: “Roparunners bedankt voor de extra tijd.” Een slogan met verschillende betekenissen…

Uiteindelijk zijn we luid onthaald over de finish gekomen voor de Erasmusbrug in Rotterdam. Hier is het hele team weer samengevoegd en zijn we officieel over de finish gegaan. Hierbij mochten ook de zoenen van Nelli Cooman en de Gerbera niet ontbreken. In totaal hebben we er dit jaar 42 uur en 43 minuten en 4 seconden over gedaan met een gemiddelde snelheid van 12,64 km/uur.

Alles bij elkaar heeft het hele team weer genoten van de prachtige tocht. Niks is zeker in het leven, maar waarschijnlijk zijn de Texelrunners er in 2018 gewoon weer bij!