Hardlopen heb ik eigenlijk altijd wel gedaan. Toen ik een jaar of zeven/acht was al met de crosslopen in De Koog en Den Hoorn en de Koninginneloop in Den Burg. En het liefst al afstanden die langer waren dan ik eigenlijk mocht lopen. Later werd dit een stuk minder fanatiek. Ik voetbalde en af en toe liep ik wel eens een rondje hard om mijn conditie op peil te houden. Een jaar of 15 geleden pakte ik het hardlopen weer een beetje op, maar dan trainde ik vooral een paar maanden (of weken) voor de Halve Marathon van Texel. Geen toptijden overigens.
Pas sinds een jaar of drie is het hardlopen echt fanatieker geworden. Ik had mijzelf ooit beloofd om een marathon voor mijn 40ste te lopen. In februari 2019 besloot ik dat het er in dat jaar van moest komen. We hadden in die winter ook wat doorgelopen met een groepje van Runningteam Bremakker, dus dit was het moment. En zo liep ik op mijn 39ste de marathon van Amsterdam in 4 uur en 15 minuten. Na 35 kilometer was de pijp wel leeg, maar op karakter maakte ik de 42 vol. Tijdens de laatste meters in het Olympisch Stadion schoten de tranen in mijn ogen. Ik had het geflikt.
'Ik' ben Ivo Huizinga, inmiddels 41 jaar, en getrouwd met Daisy. Samen hebben we vier zonen (Kian, Finn, Owen en Dean) en wonen sinds 2009 weer op Texel. Werken doe ik aan de overkant, als manager Product Ontwikkeling bij Brink Software in Rotterdam. Een paar dagen in de week ben ik daar te vinden en de rest werk ik vanuit huis. Naar het vasteland verhuizen doen we namelijk nooit meer. Texel is de plek waar we thuis zijn.
Toen ik 10 jaar was overleed mijn vader Wil op 41-jarige leeftijd aan acute leukemie, oftewel bloedkanker. Uiteraard heeft dit een enorme impact gehad op mijn leven. Natuurlijk mis je hem en helemaal op de belangrijke momenten in je leven dat hij er niet bij is. Maar vaak denk ik ook wat hij in de afgelopen 30 jaar allemaal heeft gemist. Inmiddels ben ik zelf 41 jaar en dus net zo oud als mijn vader is geworden. Bizar. Een mooie gedachte dus om op mijn 41ste mijn eerste Roparun te lopen.
